Ik begon te fietsen op een 25 jaar oude Juncker waarbij je de tien versnellingen kon schakelen middels twee hendeltjes aan de framebuis.
Niet meer van deze tijd natuurlijk maar goed het heeft twee wielen en brengt je vooruit. Sterker ik vond het in het begin wel lachen als ik met een groep meefietste.
Iedereen het nieuwste materiaal, stuurversnelling, etc. en ik op mijn oude brikkie. Ik vond het dan geweldig als ik met dat oude materiaal gewoon met de jongens mee kon fietsen. Natuurlijk moest ik er wel iets harder voor werken maar het gaf mij juist een kick. Mijn gedachte daarbij was altijd: je kunt het duurste en beste materiaal hebben uiteindelijk ben jij degene die de trappers ronddraait.
Zo wilde ik ook graag een bidonhouder op mijn fiets zodat ik tijdens de fietstochten water bij de hand had. Ik naar de fietsshop en vraag aan de winkelbediende om een bidonhouder met twee van die klemmetjes om de framebuis (die ik nog kende van vroeger). Hij keek me vragend aan en vertelde dat ik vast bedoelde met imbus omdat alles tegenwoordig met de imbus vastzit. Ik gaf aan dat ik geen imbusjes had voor een bidonhouder en toch echt klemmetjes wilde. Hij keek me nog eens onderzoekend aan en kon een glimlach amper onderdrukken. “Hoe oud is die fiets dan” wilde hij weten. “Ruim vijfentwintig jaar” was mijn antwoord. Waarop de winkelbediende zijn lach niet langer kon inhouden en aangaf dat dat niet meer van deze tijd was. Voor mij een signaal om te erkennen dat ik toch maar eens over een andere fiets moest gaan nadenken.
Moraal van dit verhaal: ‘op een oude fiets moet je het leren’ . Ofwel je kunt op een oude of gebruikte fiets goed beginnen om de eerste stappen in wielrenland te zetten (of eigenlijk trappen). Blijf je het leuk vinden kijk dan naar een goede fiets waarmee je ook de bergen in kunt.
Op jouw fietssucces.
Wout.